படத்தின் பெயர் : ஸ்மைல் ப்ளீஸ் ( மராத்தி படம்) பார்த்தது நெட் ப்ளிக்ஸ்சில் இசை ரோஹன் ரோஹன் முக்கிய கதாபாத்திரத்தில் முக்தா பார்வே ;’ லலித் பிராபகர்’ பிரசாத் ஓக் இயக்குனர் : விக்ரம் பத்னீஸ் நான் மிகவும் உணர்ந்து பார்த்த படம். சில ஆண்டுகளுக்கு முன் எங்க அம்மா வயதாகி அனுபவித்த டிமென்ஷியா வை அடி நாதமாக கொண்ட படம். ஆனால் அந்த வியாதி ஒரு டீன் வயதுப் பெண்ணின் அம்மாவுக்கு வந்தால் என்ன நடக்கும் என்று சொல்லும் படம். நந்தினி ஜோஷி படத்தின் நாயகி ஒரு போட்டோகிராபர். ஒரு கம்பெனியில் பணி புரிகிறார். கணவன் சினிமாத்துறையில் இருக்கிறார். இருவருக்கும் ந்ல்ல புரிதல் இல்லை. இவர்களுக்கு டீன் வயதில் ஒரு பெண் குழந்தை. தாய் தந்தை இருவரும் அவரவர் துறையில் ஆழ்ந்திருக்க பெண் குழந்தைக்கு அதிருப்தி. இந்த நிலையில் நந்தினிக்கு மறதி அடிக்கடி நேர்வதை கண்டு பிடித்து தன் தோழி மருத்துவரை சந்திக்க அவர்கள் சில பரிசோதனை செய்து டிமென்ஷியா என்னும் மறதி நோயின் ஆரம்ப கட்டத்தில் இருப்பதை கண்டு பிடிக்கிறார். ஆரம்பத்தில் அதைப் புரிந்து கொள்ளாமல் அதிருப்தியா இருந்த குடும்பத்தார் மெல்ல மெல்ல புரிந்து கொள்கிறார்கள். ஆனால் அதற்குள் தான் எத்தனை விபரீதங்கள். ஒரு நல்லவன் அதிர்ஷ்ட வசமாக அவர்கள் வீட்டில் தங்க ஒரு நல்ல நண்பனாக நந்தினிக்கு ஆதரவாக இருக்கிறான். மற்றவர்கள் பெயர்களை மாற்றி மாற்றி அழைப்பது, எங்கே போகிறோம் என்பதே தெரியாமல் போய் விடுவது. சாப்பிட்டதே மறந்து போய் மறுபடியும் உணவு கேட்பது சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்வது என நோயின் தாக்கத்தை மிக அழகாக காட்டி இருக்கிறார். முக்தா பார்வே. நோயின் கூறை புரிந்து நம் வீட்டில் இப்படிப் பட்டவர்கள் இருந்தால் நாம் கருணையோடு நடத்த இந்த படம் நிச்சயம் உதவும். என் தாய் பாதிப்பில் இருந்த போது மருத்துவர் சொன்ன சில விஷயங்கள் விடுபட்டு இருந்தன. தனியாகவே விடக் கூடாது. அடுப்பு பக்கம் போக விடக் கூடாது. (அடுப்பை அணைக்காமல் வந்து விடலாம். ஆபத்து) அவர்கள் சாப்பிட வேண்டிய மாத்திரைகள் அவர்கள் கைக்கெட்டும் படி வைக்கக் கூடாது. (அதிகமாக போட்டுக் கொள்ள வாய்ப்புண்டு) இந்த விஷயங்களையும் உணர்த்தும் படி காட்சிகள் வைத்திருக்கலாம் என்று தோன்றியது. மிஸ் பண்ணாம பார்க்க வேண்டிய மற்றுமொரு படம்.