#புத்தக விமர்சனம் 

கதையின் பெயர்  : பூனாச்சி அல்லது ஒரு வெள்ளாட்டின் கதை.

ஆசிரியர் : பெருமாள் முருகன்.

பதிப்பகம்   : காலச்சுவடு

விலை : ரூ 175/-

கையில் புழுப் போல் நெளியும் கரிய நிற சிறிய வெள்ளாட்டுக் குட்டி.. அதை ஒரு கிழவன், வழியில் ஒரு மனிதன் கொடுத்ததாக சொல்லி தன் கிழவியிடம் கொடுத்து வளர்க்கச் சொல்கிறான்.. கிழவி பூனை ஏற்கனவே வளர்த்தவள். அதை பூனாச்சி என்று அழைப்பதால் வெள்ளாட்டுக் குட்டியையும் பூனாச்சி என்றே அழைக்கிறாள்.

இரவில் அழும் குட்டியை தன் வீட்டிலுள்ள வெள்ளாட்டிடம் பால் குடிக்க விட முதலில் ஏமாந்து பால் சுரந்த ஆடு புரிந்து கொண்டு பூனாச்சி குடிக்க வந்தால் சுரக்காது இருந்து விடுகிறது. அதை “ கள்ள மடி” என்கிறார் ஆசிரியர்.

வெள்ளாடு என்றால் இரண்டு மூன்று குட்டி போடும். செம்மறி ஒரு சமயம் ஒரு குட்டி தான் போடும் போன்ற நான் அறியாத தகவல்கள் பல கிடைத்தன இந்த கதையை வாசிக்கும் போது.

“வாயிருப்பது மூடிக் கொள்ளத்தான் . கையிருப்பது கும்பிடு போடத்தான். காலிருப்பது மண்டி இடத்தான். முதுகிருப்பது குனியத்தான். உடலிருப்பது ஒடுங்கத்தான். ராசாங்கத்திடம் எப்படி நடக்க வேண்டும் என்பதை எல்லோரும் நன்றாகவே கற்றிருந்தார்கள்”” இதைச் சொல்வதன் மூலம் எளியோரின் வேதனையை நம் கண் முன்னே கொண்டு நிறுத்துகிறார் ஆசிரியர்.

“ செம்மறிக் குட்டிகளை அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை. அவை எப்போதும் தலையைத் தொங்கப் போட்டுக் கொண்டே இருக்கின்றன. வெள்ளாடுகளைப் பார் எப்போதும் தலை நிமிர்த்திக் கொண்டு தான் இருக்கின்றன.” எவ்வளவு நுண்ணிய அவதானம். சிந்தித்து பார்த்தால் செம்மறி ஆடுகள் சோகம் ததும்பும் கண்களை உடையவை தான்.

“குனிவைத் தளை என்று உணராமல் வாழும் பாக்கியம் பெற்றவை செம்மறிகள் “ என்கிறார்..

ஒடை அடிப்பது என்னும் புது சொல்லை படித்தேன். காளைகளை காயடிப்பது எனக் கேள்விப்பட்டு இருக்கிறேன். இதுவும் அது போலத்தான் போலும். ஆனாலும் மனிதர்கள் எவ்வளவு கொடூரமானவர்கள். எனக்கும் கொடூரமாய் ஒரு எண்ணம் தோன்றியது. பச்சிளம் குழந்தகளை பாழ் பண்ணும் மனிதர்களுக்கு இதையே தண்டனையாய் கொடுக்கலாமோ? ஓரிருவருக்கு கொடுத்தால் போதும். எல்லாம் ஒழுங்காகும்.

கதைக்கு ஊடாக சமுதாய அக்கரையை பிறர் பேச வைப்பார். அப்படித்தான் “ சனம், எல்லாத்தையும் அழிச்சு அழிச்சு கையில வழிச்சு வழிச்சு வாயில் போட்டுக்குது. அப்புறம் சனத்தை தவிர வேறெது இங்க வாழ முடியும். கடசியா சனமுந்தான் வாழ முடியுமா? “ என்று அக்கிழவி பெருமூச்சு விட்டாள் என்கிறார்..

பிரபஞ்சம் எல்லோருக்குமானது. நமது வசதிக்காக காடு, பறவைகள் , விலங்குகளை அழிக்கிறோம் என்ற ஆதங்கம் புரிகிறது. பஞ்சத்தின் கொடுமையை அவர் விவரிக்கும் போது பதறுகிறது. ஜனத்தின் வலி நம்மை உணற வைக்க பக்கம் பக்கமாய் எழுத வேண்டியதில்லை. ஒரு 140 பக்கங்கள் போதும். அது இதில் இருக்கிறது.