என்ன நான் சொல்றது ?

ரெண்டு நாட்களுக்கு முன் எங்கள் அலுவலகத்தில் ஒரு பிரிவு உபச்சார விழா. வழக்கமாக பெரிய கான்பெரென்ஸ் ஹாலில் வைத்து நிறைய பேர் பாராட்டி பேச, ஓய்வு பெறுபவரின் குடும்பத்திலிருந்து வந்திருப்பவர்கள் அவர்கள் இவ்வளவு செய்திருக்கிறார்களா என்று வியப்பதுண்டு. ஆனால் ஒரு முறை மிக சிறந்த, ஆனால் குற்றம் செய்பவர்கள் மேல் கடுமையாக நடவடிக்கை எடுக்கும் ஒரு அதிகாரி ஓய்வு பெரும் போது, தாக்குதல் உணர்வோடு பேச  முடிவு எடுத்திருந்த  ஒருவரை தடுத்து அதை தவிர்ப்பது பெரும் பிரயத்தனமானதாகி விட்டது. அதில் இருந்து பிரிவு உபச்சார விழா ஜெனரல் மானேஜரின் அறையில் வைத்து நடப்பதாகி விட்டது. ஓய்வு பெறுபவர்களின் நெருங்கிய நண்பர்களும் குடும்ப உறுப்பினர்களும் மட்டுமே கலந்து கொள்ளும் ஒரு சிறிய விழாவாகி விட்டது. 

எனது தோழி ஒருவரும் மற்றும் ஒருவரும் ஓய்வு பெரும் விழா நடந்தது. அந்த பெண்ணின் மகன் மகள் இருவரும் நல்ல நிலையில் படித்து மிகச் சிறப்பாக வாழ்க்கையில் செட்டில் ஆகி விட்டார்கள். ஆனால் அன்று நடந்த விழாவில் அவரும் அவர் கணவரும் மட்டும் தான் பங்கேற்றிருந்தார்கள். உடன் ஓய்வு பெற்றவர் வீட்டில் இருந்து அனைத்து உறவினர்களும். அந்த பெண்ணின் முகத்தில் ஒரு சோகம் படர்ந்ததை பார்த்ததும் 

"ஏம்ப்பா, பிள்ளைகள் யாரும் வரலியா?" என்றேன்.

"எல்லோரும் ரொம்ப பிஸியா இருக்காங்க " என்றார் இது போலியான சமாதானம் என்று எனக்கு புரிந்ததால் மீண்டும் தொடர்வார் என்று அமைதி காத்தேன். 

"L KG படிப்பை கூட P HD மாதிரி பீல் பண்ணி பேசுறவங்களை என்ன சொல்றது" என்றார்.

இது தான் உண்மை. தான் ஓய்வு பெரும் இன்று கூட தனது பணிகளை ஒதுக்கி வைத்து வர தான்  பெற்றவர்களுக்கு மனது வரவில்லையே என்ற ஆதங்கத்தை எந்த பெற்றோருக்கும்  குழந்தைகள் கொடுத்து விடக் கூடாது. பணிக்கு செல்லும் பெண்கள் அன்புக்கும், கடமைக்கும் பாசத்துக்கும் இடையில் மாட்டிக் கொண்டு எவ்வளவு பாடு படுகிறார்கள் என்று அநேகம் பேருக்கு புரிவதில்லை. வெளிப்படையாக சொன்னால் "அப்போ வேலையை விட்டுட வேண்டியது தானே " என்று பதில் வரும். அதனால் வேதனைகளை உள்ளேயே அழுத்தி கொடுமைக்காரி போல நடமாட வேண்டியது தான். இந்த பெண்மணி கூட இன்னும் இரண்டு வருடங்கள் இருக்கும் நிலையில் தான் ஓயவி பெறுகிறார். "என் பேத்தி 'ஆச்சி எனக்கு 100  டேஸ் லீவ் நீ என் கூட வந்து இருக்க மாட்டியா?' ன்னு கேட்கும் போது பரிதவிச்சு போகுது. அதனால தான் வேலையை விட்டுட்டேன்." என்று தான் நன்றி உரை கூறும் போது கூறினார்.   

ஓய்வு பெறுவது என்பது டீன் வயது பிள்ளைகளை நடத்துவது போலவே கண்ணாடி மேல் நடப்பதை போன்றது. அவர்கள் தான் முக்கியமாக நடத்தப் படவில்லையோ என்று நினைக்க தொடங்குவார்கள். அவர்கள் ஓய்வு பெரும் அன்று வந்திருந்து எவ்வளவு சிறப்பாக அவர்களை மகிழ்விக்க முடியுமோ அவ்வளவு மகிழ்விக்க வேண்டும். அந்த ஒரு நாள் நடப்பு அதன் பின் என்ன நடந்தாலும் 'காலக் கொடுமை' மற்றபடி நல்ல பிள்ளை தான் என்று அவர்களை நினைக்க வைக்கும். 

அடிக்கடி அறிவுரை சொல்ல ஆரம்பிச்சிட்டேன் வயசாகிக்கிட்டே போகுதோ என்னவோ?.  ஆதலினால் பிள்ளைகளே பெற்றவர்கள் ஓய்வு பெரும் அன்று என்ன வேலை இருந்தாலும் தூக்கி தூரப் போட்டு விட்டு அன்று அவர்களோடு குடும்பத்தோடு இருந்து அவர்களுக்கு உரம் கொடுங்கள்.  நான் பணி பணி என்று இருந்து பல சந்தோஷங்களை இழந்திருக்கிறேன். ஏன் இன்று கூட இழந்து கொண்டு இருக்கிறேன். அதே தவறை மற்றவர்களும் செய்து விடக் கூடாது என்ற ஆதங்கத்தில் சொல்லும் வார்த்தைகள் தான் இவை. ஏன் என்றால் பல பெரியவர்கள் ஓய்வு பெற்ற அன்று பிறர் பாராட்டி பேசிய சொற்களை மறுபடியும் மறுபடியும் கூறி சந்தோஷப் படுவதை பார்த்திருக்கிறேன். தன் பிள்ளைகள் அத்தனை வேலைகளையும் தூக்கிப் போட்டு பங்கு பெற்றதை பெருமையாய் சொல்வதை பார்த்திருக்கிறேன். காசா பணமா அந்த சந்தோஷத்தை நாம் நம் பெற்றவர்களுக்கு கொடுக்கலாமே ? என்ன நான் சொல்றது ?